Terwijl ik, enigszins onverschrokken, vertrok naar de afgelegen Ntakata-regio in Tanzania, gewapend met een waterfles met superfilter, noodmueslirepen, een safarihoed (beste aankoop ooit) en een zaklamp (want niemand wil per ongeluk op een kakkerlak zitten tijdens een nachtelijk toiletbezoek), was ik niet alleen bezorgd, ik was ook opgewonden. Dit was geen gewone excursie. Ik zou een CO2-compensatieproject in actie zien.
We praten veel over emissierapportage en -compensatie in de reisindustrie, maar om midden in een bloeiend bos te staan en de tastbare impact van koolstoffinanciering te zien, dat maakt de cijfers levend. Het zijn niet langer alleen gegevens. Het zijn mensen, wilde dieren en ecosystemen.
Het Ntakata-gebergteproject is gemeenschapsgedragen, geauditeerd en bekroond, en met goede reden. Lokale projectmanagers, diep geworteld in de regio, leiden ons naar afgelegen dorpen, soms drie uur reizen over uitdagend terrein. Onderweg zie ik hoe natuurbehoud floreert: 216.000 hectare beschermd bos biedt een toevluchtsoord voor bedreigde chimpansees en andere inheemse soorten, en fungeert als een belangrijke koolstofput, die CO2 absorbeert waaraan velen van ons hebben bijgedragen door ons dagelijks leven en reizen.
Maar het gaat niet alleen om bomen. De rimpeleffecten zijn buitengewoon. Financiering van het project komt rechtstreeks ten goede aan meer dan 38.000 mensen, door verbeterd onderwijs, nieuwe gezondheidszorgfaciliteiten, duurzame landbouwpraktijken en werkgelegenheid. Ik bezocht een moeder- en babykliniek waar kinderen nu in het dorp worden gevaccineerd en gewogen, een wereld van verschil met de voorheen hele dag durende reis naar een ver verwijderd districtsziekenhuis. Dat soort verandering bespaart tijd, verbetert de resultaten en vermindert de gezondheidsongelijkheden die vaak onopgemerkt blijven in klimaatgesprekken.
Na een paar dagen in het veld nam ik een klein bushvliegtuig naar het noorden, naar het Tanganyikameer. Vanaf daar leidde een steile wandeling van 2,5 uur me de regenwoud in, waar ik het zeldzame voorrecht had om een gemeenschap van wilde chimpansees te observeren. Een uur lang keken we naar elkaar. Ze zochten voedsel, speelden, vochten en staarden af en toe terug. Dankzij het voortdurende natuurbehoudwerk dat door dit project wordt gefinancierd, groeit deze kwetsbare groep nu na jaren van achteruitgang.
Dit zijn de momenten die alles in perspectief plaatsen. Ja, compensatie moet met nauwgezetheid, transparantie en verantwoording gebeuren. Maar wanneer het goed wordt gedaan, zoals hier, wordt het veel meer dan een klimaatmetriek. Het is een investering in mensen, biodiversiteit en veerkracht op lange termijn.
Bewustzijn en onderwijs hebben deze gemeenschappen in staat gesteld hun omgeving te beschermen en ervan te profiteren. Het bos voedt zichzelf, en hen. En hoewel ik het jammer vond de mensen (en chimpansees) van Ntakata achter te laten, geef ik toe dat slapen zonder klamboe en het niet delen van een toiletbril met een spin wel als een luxe voelde.
Ervaringen zoals deze herinneren me eraan waarom ik trots was om ITM’s Responsible Travel Champion 2025 te worden genoemd, want zinvolle duurzaamheid in zakelijk reizen gebeurt niet vanachter een bureau.
Skip to content
